جلب (فقه)جَلَب به فتح جیم و باء به معنای استقرار فرد در محل متعلق زکات است که زکات را جمع آوری می کند. ۱ - بیان معنای جَلَباستقرار عامل زکات در مکانى و فرستادن کسى به محلّ مال متعلّق زکات براى انتقال آن به آن جاو یا بانگ برآوردن بر اسب از پشت سر، هنگام مسابقه را گویند. ۲ - کاربرد جلب در فقهاز آن به مناسبت در باب زکات و سبق و رمایه سخن گفته‌اند. ۳ - نهی از جلبرسول خدا صلّى اللّٰه علیه و آله- بنابر روایتى که از آن حضرت نقل شده- از جَلَب و جَنَب نهی کرده است. ۴ - کاربرد جلبجَلَب همچون جَنَب دو کاربرد دارد: یکى در مسئلۀ زکات؛ بدین معنا که عامل زکات در نقطه‌اى استقرار مى‌یابد و کسى را مى‌فرستد تا اموال متعلّق زکات را جهت دریافت زکات آن بدان مکان منتقل کند، و دیگرى در مسابقه؛ بدین گونه که کسى از پشت سر اسب مسابقه، بر او بانگ مى‌زند تا سرعت بیشتر گیرد و تندتر بدود. ۵ - آداب جمع آوری زکاتاز آداب جمع آورى زکات آن است که عامل، همراه مالک در محلّ اموالى که زکات به آنها تعلّق گرفته حضور یابد و زکات را دریافت کند. ۶ - پانویس
۷ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، جلد۳، صفحه۹۸. |